Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Αποχαιρετισμός με......ΑΠΕΡΑΝΤΟ,ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ!!!

Ευχαριστώντας θερμά όλους όσους υπήρξαν αναγνώστες και επισκέπτες αυτού του blog,αποχαιρετώ οριστικά αυτό το μικρό,φτωχικό "σπιτικό" μου με εικόνες γεμάτες...θάλασσα και με το εξής μήνυμα:
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΝ ΟΔΗΓΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ,ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Ή ΣΑΝ ΣΕΡΦΕΡ:ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΥΜΑ......  (Λουίς Χάλφεν)















Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Καλάβρυτα (Β΄ μέρος)

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ


Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα του σταθμού των Καλαβρύτων,είσαι έτοιμος για ακόμα ένα ταξίδι...


Κουβαλάς μαζί σου χιλιάδες σκέψεις και κάποιες αποσκευές με τα λιγοστά ή όχι υπάρχοντά σου....
                                                        

Το βλέμμα σου περιστρέφεται στο χώρο και η επικρατούσα ηρεμία δεν σου θυμίζει τους πολύβοους σταθμούς άλλων περιοχών.Αυτό το ταξίδι σου θα είναι γαλήνιο καθώς φαίνεται...και ίσως μοναδικό!

"Καλό ταξίδι,φίλε", ακούς από κάπου να σου λέει μία μελωδική φωνή.Κοιτάς ψηλά στο περβάζι του παραθύρου του σταθμού και τότε τον βλέπεις.Κλεισμένος μέσα στο κλουβί του,ίσως μέχρι το τέλος της ζωής του,ζηλεύει όλους τους επιβάτες που σε λίγο θα ανεβούν στο τρένο και θα πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι.Αυτός ποτέ του(;) δεν θα μπορέσει να πετάξει πάλι και να κάνει το δικό ονειρικό του ταξίδι. 
"Να είσαι καλά και να προσέχεις εκεί ψηλά",του λες και του κλείνεις χαμογελαστά το μάτι.

 
  Βγαίνοντας έξω για να περιμένεις,περνάς μπροστά από την πόρτα του σταθμάρχη.Παραμένει,ακόμα,κλειστή καθώς ο ίδιος δεν είναι ακόμα στο πόστο του.Θα έρθει την στιγμή που το τρένο κοντεύει.Τόσα χρόνια φαίνεται να ξέρει καλά τα ίδια τα τρένα,τα ακριβή δρομολόγια τους,τους προορισμούς τους και τους σταθμούς τους.Μόνο τους επιβάτες δεν μπορεί να μετρήσει......Αμέτρητοι άγνωστοι.........όπως και οι βαλίτσες που κουβαλούν...και φορτώνουν και ξεφορτώνουν σε κάθε σταθμό...σε κάθε τρένο που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν...

Έπειτα παρατηρείς τους λιγοστούς επιβάτες.Ο καθένας κλεισμένος στις δικές του σκέψεις,στις δικές του προσωπικές αποσκευές,στις δικές του ελπίδες για αυτό το μικρό ή μεγάλο ταξίδι.........το ταξίδι της ζωής του.......Αυτό το ένα και ξεχωριστό ταξίδι...και όλοι αναμένουν καρτερικά...

 Κοιτάς τις ράγες...Τίποτα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα...Το τρένο αργεί ακόμα...Κοιτάς άλλη μία φορά και το ρολόι...Ακόμα μία ώρα...Πρέπει να περιμένεις...με υπομονή...με ηρεμία...με προσοχή...

Βρίσκεσαι στο σωστό σταθμό...Τι ανησυχία σε έχει πιάσει λοιπόν;;;Τι φοβάσαι;;;Μήπως χάσεις ακόμα μία φορά το τρένο;;;Θα πάρεις το επόμενο αρκεί και να μην καθυστερήσεις........Επιβάτης σε τρένα έχεις βρεθεί πολλές φορές...Εκτός από ένα......

ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ είσαι εσύ ο οδηγός και όχι ένας απλός επιβάτης.Σ΄ αυτό το τρένο φρόντιζε να μην αργοπορείς ΠΟΤΕ.Δυστυχώς,έρχεται σφυρίζοντας  μία  και μοναδική φορά για τον καθένα...




Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Μονοτονία- Καλός και κακός καιρός


Τη μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη,απαράλλακτη ακολουθεί.Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα,θα ξαναγίνουν πάλι-
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουν και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Δε με πειράζει αν απλώνει
έξω ο χειμώνας καταχνιά,σύννεφα και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξη,χαρά αληθινή.

Το γέλοιο είναι ακτίνα,μαλαματένια όλη,
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,
του τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λιώνει...

Τι ωφελεί οπού φυτρώνει
λουλούδια έξω η άνοιξις και σπέρνει πρασινάδα!
Έχω χειμώνα μέσα μου σαν η καρδιά πονεί.
Ο στεναγμός τον ήλιο τον πιο λαμπρό σκεπάζει
σαν έχεις λύπη ο Μάης με τον Δεκέμβρη μοιάζει,
πιο κρύα είναι τα δάκρυα από το κρύο χιόνι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Καλάβρυτα (Α΄ μέρος)

Το τρένο πάει για τα Καλάβρυτα......



Προχωρεί μέσα σ' ένα βαθύ,καταπράσινο φαράγγι που σου φαίνεται ατελείωτο...


Δίπλα του κατρακυλούν τα αφρισμένα νερά του Βουραϊκού.

Τα Καλάβρυτα είναι χτισμένα ψηλά στην ορεινή Αχαία...



Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου, η φύση σε καλοσωρίζει ολάνθιστα.........



Κοντά στο παλιό σχολείο είναι ο τόπος που εκτελέστηκαν οι Καλαβρυτινοί από τους Γερμανούς...

(Ο τόπος της εκτέλεσης) 









"Ψάχνουμε στην χόβολη της μνήμης για δυο σπίθες θύμησης,για ένα κλωνάρι ανθισμένης ρίγανης,για ένα δάκρυ κάτω από τη στενή παλάμη της πέτρας,για μια φωνούλα λυπητερού,ραγισμένου σήμαντρου."(Γιάννης Ανδρικόπουλος, σελ. 71, "Μαρτυρίες,Πάνος Νικολαϊδης-'Ενας διασωθείς αφηγείται")



Βόρεια της πόλης βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας.






"Η λευτεριά έχει δρόμο μακρύ.Αντάλλαγμα ζητά.Λύτρα πολλά.ΝΙΑΤΑ,ΖΩΗ,ΓΕΛΙΟ,ΧΑΡΑ........"  *
*(Πνοές Ειρήνης,Τα παιδιά γράφουν για τα παιδιά,εκδ.Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτιανού Ολοκαυτώματος,Καλάβρυτα 2007)

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Αδελφική αγάπη...

Ξέρω ότι άργησα......πολύ......
Δεν θα μου θυμώσεις,όμως,γιατί αυτά που σε εκνευρίζουν είναι και αυτά που αγαπάς σε μένα.Και εγώ αυτά που σε διαφοροποιούν από μένα, αγαπώ και εκτιμώ σε σένα.
Πώς πέρασαν τα χρόνια,ούτε που το κατάλαβα!!!Το μικρό κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια ,που του κρατούσα σφιχτά το χέρι και ένιωθα ότι το προστάτευα,έχει μετατραπεί σε μία όμορφη γυναίκα που κρατάει το δικό μου χέρι ακόμα......και εγώ σφίγγω πιο πολύ το δικό της.......Και εξακολουθούμε να περνάμε μαζί τις χαρές,τις λύπες,τους έρωτες που έρχονται ή φεύγουν.........Και είμαστε η μία δίπλα στην άλλη......ΕΓΩ για ΣΕΝΑ και ΕΣΥ για ΜΕΝΑ......................ΠΑΝΤΑ!!!
Και πάλι την ίδια,όπως κάθε χρόνο, δροσερή μέρα του Απρίλη σήκωσα το ποτήρι με τους φίλους μου για να σου ευχηθώ τα καλύτερα  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ από καρδιάς..........


και να απολαύσουμε, για ακόμα μία φορά ,την αγαπημένη σου τούρτα κάστανο!!!

 
Και να μην ξεχάσω να σου πω,αυτό που δεν  σου λέω συχνά με λόγια αλλά στο δείχνω:
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ!!!
ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΙΚΡΗ!!!

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Μπαλκόνια......

Από παιδί σκαρφάλωνα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου καθώς είχα την αίσθηση ότι πετούσα.Κοιτάζοντας από ψηλά όλα φάνταζαν υπέροχα και παράλληλα πιο μικροσκοπικά και πιο αλλιώτικα.Δεν ξέρω γιατί αλλά πίστευα και συνεχίζω μέχρι τώρα να πιστεύω ότι τα μπαλκόνια μοιάζουν με εμάς,τους ανθρώπους.Κάθε μπαλκόνι έχει την δική του,διαφορετική θέα και τα δικά του χαρακτηριστικά.Σου τραβούν την προσοχή για μία στιγμή...για κάμποσο...για καιρό...για πάντα  κάποιες φορές...Δεν έχεις παρά να στρέψεις το κεφάλι σου ,να κοιτάξεις προσεκτικά,να παρατηρήσεις και  να εξερευνήσεις αυτό που σου προσφέρουν,τουλάχιστον ορατά........
Ανθισμένα μπαλκόνια γεμάτα μεθυστικές ευωδιές ,όπως κάποιες ευαίσθητες καρδιές.

Μπαλκόνια που ξεχειλίζουν από χρώματα και σε κάνουν να ονειρεύεσαι πολύχρωμα ,να ελπίζεις.

Μπαλκόνια φορτωμένα με γλάστρες διαφόρων μεγεθών που τραβούν, χωρίς κόπο, το βλέμμα του περαστικού και...


άλλα που χρειάζεται χρόνος για να τα ανακαλύψεις καθώς κρύβονται περίτεχνα μέσα σε μικρά,αλλά συχνά γεμάτα εκπλήξεις,στενά σοκάκια.

Μπαλκόνια που στέκονται  έρημα,εγκαταλελειμένα αφήνοντας τις σιωπές τους......να μιλήσουν........ όταν μπορείς να τις ακούσεις........

Μπαλκόνια που είναι γεμάτα από φωτεινά,παιδικά χαμόγελα,από ηχηρά γέλια και αμέτρητα παιχνίδια αγγελικών ψυχών.

Μπαλκόνια που από κάτω τους κάποια ερωτευμένη καρδιά έστησε μελωδικές καντάδες για δυο μάτια.......ή

παρέμεινε ξάγρυπνη  προσφέροντας της καληνύχτας τα φιλιά........μέχρι να δει το φως να σβήνει...

 
Μπαλκόνια που φαντάζουν φτωχικά,απλά,λιτά και όμως κρύβουν τόση ζεστασιά........και θαυμάσια θέα........που πιθανόν δεν περιμένεις........κρυμμένη ομορφιά........

Μικρά ή μεγάλα μπαλκόνια που σε οδηγούν κάπου........
ή

σε εγκλωβίζουν και σε περιορίζουν..........


Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα........κάθε μπαλκόνι μία ιστορία........κάθε μπαλκόνι........χαρές,λύπες,δάκρυα,γέλια........κάθε μπαλκόνι ένας άνθρωπος......μία ζωή......Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ...ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ......